بزرگنمایی:

پایگاه خبری نوید تربت: http://www.navidtorbat.ir

سابقه نداشت مردم ایران نسبت به انتخابات آمریکا این همه حساسیت نشان دهند. پیش از این هرگز چنین نبود که اخبار انتخابات آنان برای مردم ما هم "ارزش خبری" پیداکند. یک نوع "ارزش مجاورت" پیداکرده این دوره برای ما در عین حالی که به لحاظ جغرافیایی از فاصله هزاران کیلومتری ما و آمریکا به اندازه میلیمتر هم کمتر نشده است! "مجاورتِ" سیاسی، اقتصادی و.... باعث این حساسیت شده است. آن هم نه فقط برای نخبگان و حتی طبقه متوسط شهری که حتی روستائیان ما هم انتخابات و تحولات آمریکا را رصد می‌کردند و می‌کنند. هر کدام هم از زاویه نگاهی و با نیتی که خود می‌دانند و قابل احصا هم هست اما در این کوتاه نوشته، پرداختن به همه آن‌ها ممکن نیست فقط می‌خواهم به چند نکته بپردازم.

اول اینکه برخی به طعنه می‌گویند مردم بیش از آنکه به تغییر و تحول در انتخابات خودمان امید بسته باشند، آرزو‌های خود را- هزاران فرسنگ آن‌سوتر - در صندوق‌هایی می‌جویند که خود نقشی در آن ندارند! شاید برای گروهی چنین باشد اما برای بسیاری چنین نیست که می‌دانند تا دست به زانوی خود نگیرند و یا علی نگویند برای برخاستن، هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. می‌دانند اگر از آسمان هر روزه، دریا، دریا، هم ببارد اما خود به کشت و کار نباشند هیچ زمینی سبز نخواهد شد بلکه اگر به عمل برخیزیم در خشکسالی هم - ولو با مشقت بسیار و کار بسیارتر - روزی خود را از دل زمین بیرون خواهیم کشید. «نگاه به درون» معنایی چنین دارد که اگر شکل بگیرد معجزه را به چشم خواهیم دید. البته برای مردمی که به کشت و کارند همراهی آسمان، معجزه را بزرگتر و دامن گستر‌تر می‌کند.

اما نکته دیگر؛ برخی افراد خود انقلابی‌پندار - به خطا و برخلاف نص کلام رهبر انقلاب - در فضای مجازی بخش دیگری از جامعه را و به ویژه اهل سیاست گروه مقابل را «ستاد قیطریه بایدن» می‌خوانند و به تیر و طعنه می‌نوازند! اینان انگار نمی‌دانند ما به ازای این خوانش می‌شود این که خود «ستاد ایرانی ترامپ» خوانده شوند، ستاد «قاتل شهید سلیمانی» ستاد قاتل بیماران بی‌گناهی که به خاطر نبود دارو به دامن مرگ می‌افتند! آنان به‌اصطلاح از دعوای آمریکا سنگ برمی‌دارند برای شکستن سر هموطنی که مثل آنان فکر نمی‌کند اما حواس‌شان را جمع این نکته ظریف نمی‌کنند که اتفاقا برای خیلی از مردم ما همین نکته، همین که دست ترامپ به خون سردار امنیت‌آفرین ما و هزاران شهید در مناطق مختلف جهان، آغشته است، کافی است تا دعا کنند این دست «فرعونی» بشکند. این که طعنه‌زنان و بایدنی‌خوانان بخشی از جامعه چه فکر می‌کنند، خود دانند و خدایی که از ضمیر همه آگاه است. ما سر تیر انداختن و طعنه‌افکنی در فضای جامعه نیستیم و این "سم" را مرگ آفرین می‌دانیم برای وحدت ملی که ضرورت حیاتی امروز و فردای ماست. مقابله به مثل را هم نمی‌پسندیم در این فضا که خود خط تفرقه را ادامه دادن است.

دیگر گفتنی نیز این که؛ همه می‌دانیم میان بایدن و ترامپ فرق چندانی نیست چون مجریان یک سیاست واحد‌ند اما قصه ما سر نخواستن و تنفر است. ما بایدن را نمی‌خواهیم – مثل همه رؤسای جمهور آمریکا - اما از ترامپ، متنفریم. نفرتی که مظلومیت سلیمانی اقتضا می‌کند. نفرتی که مرگ بیماران خاص آن را تشدید می‌کند. نفرتی که شرایط سخت روزگار هموطنان ما آن را روز افزون می‌کند. نفرتی که در گستاخی‌های آمریکا در اقصای عالم شکل می‌گیرد. ما متنفریم از دشمن ددمنشی که قواعد شناخته شده دشمنی را هم زیر پا می‌گذارد و به هیچ قانونی پایبند نیست. از ترامپ متنفریم در اعلا درجه اما هوشیاریم و به لبخند بایدن، دل‌مان نمی‌لرزد چه رسد که کسی بخواهد دل ببازد. از اخم ترامپ هم خم به ابرو نمی‌آوریم اما بیزاریم از ترامپ وترامپیسم و تلاقی فاشیسم و صهیونیسم. این تنفر بسیار بیشتر از نخواستن بایدن و یکی دانستن دو مهره سیاست استکباری، در جان‌مان به فریاد برخاسته است. سیاست ما البته همان است که رهبر انقلاب فرمودند؛ برای ما فرقی نمی‌کند چه کسی رئیس‌جمهور آمریکا شود. چون سیاست کلان و راهبردی ما ایستادن پای حق است و از این هم کوتاه نمی‌آییم...