بزرگنمایی:

پایگاه خبری نوید تربت: Navidtorbat.ir

زَهید زارعی

چند شب پیش به توصیه یکی از دوستان به دیدن تاتر طنز دردسرهای خلیل رفتم، کاری از امیر قربانی و نویسندگی فرهاد نقدعلی.

اصولا در صحنه تئاتر خنداندن بقیه بسیار سخت است ، چون در نمایش روی صحنه به تداوم و پشت سرهم این عمل رخ می دهد برای تماشاگر بسیار شیرین و جذاب میشود، گویی او از خاطر می برد که این بازیگر امروز صبح خود را چگونه شروع کرده است؟ چه روز گرم و درگیرانه ای داشت است ! محو تماشای بازیگر میشود و دل به او می دهد و می خندد. یکی از زیبایی های تئاتر همین هست ، مثل سینما نیست که بازیگر تمرکز کرده یک صحنه یا برداشت خوب از او بگیرند و کات.

تئاتر صحنه اجرای  هنر توانمندی انسانی ست، زنده و پویا و مشتاق.هنری چنین ناب و هویت ساز جمعیتی در خور می طلبد هم از حیث عِده هم از حیث عُده و همفکری، حسب مثل معروف : " مستمع صاحب سخن را بر سر شوق اورد "در جمع های عمومی منظور از زنده بودن تاتر مشخص است لیکن پویایی آنرا بیشتر در شهری مثل " تربت"ِ عزیزِ ما " باید دید، شهری که شهروندان آن علی رغم تمام مشکلات و مضیقه های مالی که ناشی از شرایط امروز کشور ماست، استقبالی با نشاط و سرشار از صحنه هنرمندی بازیگران و بازیگردانان عزیز داشتند.

دیدن این همه خانم و آقای تربتی که مشتاق، پای بازی خوب داوود علیزاده،سعید شمسی و ابوالفضل توسلی نشستند واقعا تجربه جالبی بود . در کلانشهرهایی چون تهران و مشهد علاقه مندان به تئاتر از طبقه جوانان و هم صنفان هنرمندان آنها هستند ولی برایم جالب بود که در شب آخر اجرا خیلی ها خانوادگی به دیدن نمایش امده بودند، اماده بودند که غمهای روزانه و تمام عوامل کسل کننده یک هفته را به گوشه ای رها کنند، بشنوند و ببینند و باهم بخندند و از دیدن هنرششم (تئاتر و هنرهای نمایشی)  لذت ببرند.

این نکته بسیار حائز اهمیت است،ما باید بیش از گذشته به ذائقه هنری و فرهنگی شهروندان اهمیت بدهیم، تئاتری که از زبان مردم ، با جنبه ای طنز شهروندان را با جنبه های مختلف آسیب های اجتماعی آشنا می کند و در عین خنده و فکاهی، آنان را به زشتی یا زیبایی عملی که ممکن است همه ما انجام دهیم یا قولی که همه بگوییم آگاه کند، کار بسیار بزرگی انجام میدهد. هنر در تمام ابعاد مختلف خود چون موسیقی ، تئاتر و هنرهای نمایشی ، هنرهای تجسمی و نگارگری و ادبیات علاوه بر آنکه روح انسانی را تعالی و توسعه می دهد ، نقش مهمی در زودودن چهره پلشت و خموده جامعه دارد. اهدا لبخند به جامعه خصوصا در برهه که در معرض جنگ اقتصادی نابرابر هستیم واقعا رسالت بزرگی است، مرحبا به این بچه ها که به خوبی توانستند این مهم را انجام دهند.

اما نکته ای جالب این بود که در این ایام که خواه  ناخواه فضای کشور تحت تاثیر انتخابات مجلس است وبه سمت داغ شدن تنور انتخابات پیش میرود و نامزدهای احتمالی از هر فرصتی جهت قرار گرفتن در دید مردم ( نه برقراری ارتباط  با افکار عمومی ) استفاده می کنند کسی از بزرگواران در تأتر حضور نداشت ، لابد ترجیح می دهند هنوز هم به همان شیوه های قدیمی که از50 سال پیش متداول بوده روی آورند؛ مثل مراسم عزا وعروسی .!

ان شالله که در شبی از شبهای اجرا به دیدن هنر این عزیزان رفته باشند .خوب این یا از بی توجهی به هنرحکایت دارد که قطعا در زبان مورد کتمان این بزرگواران قرار میگیرد یا از اینکه به این نتیجه رسیده اند مطالبه جمعی هنرمند و هنردوست را نمی توانند پاسخ گویند، پس چاره را در این جستند که دست از دور بر آتش داشته باشند. مطالباتی چون بیمه تامین اجتماعی هنرمندان یا خدمات دارویی و تکمیلی به این قشر، تکریم و بزرگداشت اهل هنر و گسترش آموزشها هنری در سطح جامعه، اینها قسمی از مطالبی هست که در هر جمع هنری مینشینی میشنوی . متاسفانه هنوز هم که هنوز است اقدامی در راستای بهبود آن انجام نشده است. به شاید توقع جامعه هنری این است که در چنین مواردی دیده شوند - به بازی گرفته نشوند - آنها با ابزار هنر خود در شرایط کنونی کشور یک عامل مهم در ثبات و توسعه جامعه هستند.