بزرگنمایی:

پایگاه خبری نوید تربت: http://www.navidtorbat.ir

رنج نامه و دل نوشته یک معلم

متنی را که پیش رو دارید دل نوشته و رنج نامه معلم پیشکسوتی است که سالها با عشق و علاقه به فرزندان این آب و خاک خدمت نموده و اکنون از بی مهری ها می نالد برای انتشار به پایگاه خبری نوید تربت ارسال نموده.

معلم زود پیرمی شودزودتر از آنچه تصور کنید،او علاوه بر غم غربت و فقر مهربانی که در دانش آموزانش مشاهده نموده ، پدرانی را دیده که حسرت به جای اسباب بازی به بچه هایشان هدیه می دهند، مادرانی را نظاره گر بوده که در تکاپوی هزینه تحصیل فرزند یتیمشان روزی هزار بار می مردند.معلم در دل بسیار گریه کرده از غصه قصه هایی که در دوران خدمتش دیده،به شناسنامه او نگاه نکنید،زود بیمار می شود،زود پیر می شود و زود می شکند.

از کدامین واژه کمک بگیرم، حروف یارای همنشینی باهم ندارند که کلمه بسازند و جمله ای...و قلم خسته از نگارش و شکوائیه ی از بی عدالتی ها که در حق معلم روا می دارند.

رنج نامه ام را از تبعیض در پرداختی ها در مقایسه با سایر دستگاههای دولتی آغاز کنم، یا از سکوت نهادها ودستگاههایی که افزایش حقوقشان در سکوت خبری و رسانه ای انجام می شود ولی چندرغاز حقوق معلم را در بوق و کرنا می کنند، یا از تفاوت فاحش ارزش مدارک تحصیلی هم سطح در مشاغل گوناگون، یا از امکانات رفاهی، یا از ناله هایی کذایی که در سیمای جمهوری اسلامی حرمت معلم را می شکنند و یا از تمسخر معلمان در همایش های طنز اجتماعی...ما هرچند درتشکیلات زیاد نیستیم ولی درتعداد زیادی هستیم.!!

در اینجا می خواهم به  تحقیرآمیزترین دستورالعمل وزارتی در بکارگیری معلمان پیشکسوت اشاره کنم که طبق این بخشنامه بکارگیری پیشکسوتان دارای مدرک کمتر از کارشناسی هرچند دارای کوهی از تجربه باشند ممنوع شده است و بدین طریق مدرک گرایی و.. به جای تجربه نشسته است. این درحالی است که نبی مکرم(ص) فرموده:«التجربه فوق العلم»

دل نوشته ام را از سالیان نه چندان دوری آغاز می کنم که پاییز را با مهر در مدرسه آغاز می کردیم. وقتی دفتر خاطراتم را ورق می زنم می بینم در اوایل خدمتم که از مدرک گرایی، مدرک فروشی و مدارک خریدنی انتفاعی وغیرانتفاعی و.. خبری نبود و تخصص در مراکز تربیت معلم پایه گذاری می شد، هر کسی به کسوت معلمی در نمی آمد چون عشق باید چاشنی کار می بود.

وقتی رد پای خود را در روستاهای صعب العبور و سرمای استخوان سوز کوههای پر از برف دشت مرد پرور رخ و گرمای طاقت فرسای روستاهای کویری بخش های دیگر می یابم و سپس ورود به روستاهای نزدیک شهر و آرزوی حضور در شهر، به خودم می بالم.

وقتی به فرزندان این مرز و بوم عشق می آموختم و درس زندگی، از وسائط نقلیه امروزی خبری نبود و باید کل زمستان های سخت را در کنار مردم روستا و در مشارکت صادقانه با آنان می زیستم، می گریستم، می خندیدم و در غمها و شادی هایشان شریک می شدیم. آن زمان از وسایل ارتباط جمعی هم خبری نبود، نه از واتساپ و تلگرام و جراید و حتی تلفن ثابت.

 اگر روزی وسیله ای به سوی شهرحرکت می کرد مردم حرمت آقا معلم را پاس می داشتند می گویم( مردم) نمی نویسم مسئولان،نمی نگارم پشت میزنشینان امروزی که یک روز تجربه در میان مردم زیستن راندارند، با روستایی زندگی نکرده اند،صداقت او را به تجربه نیاموخته اند و بافرهنگ واندیشه مردم بیگانه اند.

ببخشید بغض گلویم را می فشارد به قول شاعر«هرکس به طریقی دل ما می شکند».بخشنامه «عدم بکارگیری پیشکسوتان دارای مدرک کمتر از کارشناسی» را که دیدم خوردشدم،شکستم،خمیده شدم. مگر فارغ التحصیلان تربیت معلم گذشته نظیر بنده باتجربه ای فراتر از مدارک امروزی چه کم وکسری دارندکه مستثنی کرده اید؟!!مگرهر لیسانس و بالاتر می تواند معلم باشد؟!

نتیجه حذف تحصیل کردگان تربیت معلم و دانشگاه فرهنگیان و تبعیض در مدارج علمی، وجود مدیران غیرکارآمدی است که برکرسی وزارت خانه ها می بینم ودر آخر می گویم خجالت بکشید، قدر معلمان پیشکسوت را بدانیم و معلم را برای خرید مدرک روانه بازارنکنیم، تجدید نظر کنید در رفتارتان.