بزرگنمایی:

پایگاه خبری نوید تربت:www.navidtorbat.ir

ضربه ای که جهل و تعصب بر خرد و خردمندی وارد کرد

مگو که ذات خداوند عین ذات علیست

بگو صفات خدایی همه صفات علیست

ز عقل و معرفتش خواستن ز بی عقلیست

زعشق پرسش او کن که عشق مات علیست

محمدرضا احمدی:جورج سمعان جورداق مسیحی در کتاب معروفش به نام "علی صدای عدالت انسانیت" مقایسه بین سقراط و علی(ع) کرده است و نتیجه می گیرد که سقراط برادر بزرگ و علی برادر بزرگ سقراط بزرگترین فیلسوف مغرب زمین است. چون هر دوی این بزرگواران در انسانیت با هم مشترکند، تحمل دانش و آگاهی و تساهل و تسامح برای بیداری عقلانی جامعه و تنویر افکار عمومی آن سخت است برای همین جاهلان و جاعلان و مجسمه های نادانی کمر به از بین بردن هر دو کرده اند .

علی(ع)  عاشق جامعه بود و در خطبه 216 نهج البلاغه می گفت:"بگویید اشتباه مرا من از اشتباه بالاتر نیستم ".این اوج تواضع و افتادگی از یک رهبر دمکرات جامعه است .آن چنان به فقرا و یتیمان جامعه کمک می کرد که دست چپ و راستش خبردار نمی شد .آبرو داری می کرد.

وقتی سربازانش خلخال از پای زن یهودی بیرون آوردند،شبانه از این ننگ سرش را درتنور می کرد و سینه می چسباند به آن و می گفت:یا علی بمیر از این ننگ،که غیر مسلمین در حکومت تو احساس ناامنی کنند .

او فرزند شجاعت و رواداری بود.در نبرد با پهلوان بزرگ عرب ،عمربن عبدود وقتی تف به صورتش انداخت،در کشتن او مکث کرد که اعتراض وی را به دنبال داشت.در آن پیکار او بر غلیان احساساتش غلبه کرد و به عمربن عبدود گفت:

من تیغ از پی حق می زنم

بنده حقم نه مامور تنم

بر سر جنازه طلحه و زبیر که از اقوامش بودند و یکی به طلحه الخیر و دیگری به سیف الاسلام معروف بودند با صدای بلند گریه می کرد و می گفت:"ای کاش علی می مرد و این صحنه امروز را نمی دید "

در نامه معروفش به مالک اشتر حاکم مصر می نویسد: " ای مالک مردم دو دسته اند یا با تو برادر دینی اند و یا در آفرینش با تو برابرند" اگر همین جمله علی (ع) را سرلوحه مراودات انسانی قرار دهیم هیچ جنگی در جهان بشریت رخ نخواهد داد.

ضربت سحرگه ماه مبارک رمضان بر فرق علی(ع) ،ضربه جهل بر خرد و خردمندی و عدالت بود.

و فریاد قرآن ناطق علی(ع)  که گفت: "به خداوند کعبه که رستگار شدم " فریاد رهایی و آزادگی از دست نابکاران روزگار بود.

بعد از شهادتش به خانواده اش به نام اسلام رحم نکردند، امام حسن(ع)  را مسموم کردند و امام حسین(ع)  را مثله کردند و زینب را آواره کردند. این بود سرنوشت عزیزان پیامبر و جگرگوشه های ایشان!

چه خوب گفت، دکتر علی شریعتی که: "آنها که رفتند کاری حسینی کردند و آنها که ماندند باید کاری زینبی کنند"

همه چیز از همان سحر ماه مبارک رمضان دوباره بعنوان درس عبرت شروع شد بقول حافظ:

سحرم دولت بیدار به بالین آمد

گفت برخیز که آن خسرو شیرین آمد

شستشویی کن و آنگه به خرابات و خرام

تا ببینی که نگارت به چه آئین آمد

رسم بد عهدی ایام چو دید ابر بهار

گریه اش بر سمن و سنبل و نسرین آمد