بزرگنمایی:

پایگاه خبری نوید تربت:www.navidtorbat.ir
دانشمندان دانشگاه وارویک در آزمایشی موفق شده‌اند تا با استفاده از نوع خاصی از آهنربا‌ها اکسیژن تولید کنند. این آزمایش که در شرایط شبیه‌سازی‌شده‌ی گرانش صفر انجام شد، حباب‌های گاز را از مواد مایع خارج می‌کند تا راحت‌تر بتوان به اکسیژن دست پیدا کرد. تولید اکسیژن کافی برای فضانوردان کار دشواری است. ناسا در حال حاضر از نوعی سانتریفیوژ برای تولید اکسیژن در ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده می‌کند، اما این دستگاه‌ها بزرگ‌اند و به فضا، توان و نگهداری‌های ویژه‌ای نیاز دارند.
دانشمندان برای اولین بار توانسته‌اند با آهنربای نئودیمیوم اکسیژن را از مایع جدا کنند تا شرایط تامین اکسیژن در ماموریت‌های فضایی آسان‌تر شود.

دانشمندان دانشگاه وارویک در آزمایشی موفق شده‌اند تا با استفاده از نوع خاصی از آهنرباها اکسیژن تولید کنند. این آزمایش که در شرایط شبیه‌سازی‌شده‌ی گرانش صفر انجام شد، حباب‌های گاز را از مواد مایع خارج می‌کند تا راحت‌تر بتوان به اکسیژن دست پیدا کرد.

تولید اکسیژن کافی برای فضانوردان کار دشواری است. ناسا در حال حاضر از نوعی سانتریفیوژ برای تولید اکسیژن در ایستگاه فضایی بین‌المللی استفاده می‌کند، اما این دستگاه‌ها بزرگ‌اند و به فضا، توان و نگهداری‌های ویژه‌ای نیاز دارند. حالا محققان با استفاده از روشی موسوم به تفکیک فاز مغناطیسی دریافته‌اند که می‌توان تولید اکسیژن را خیلی راحت‌تر انجام داد.

مشکل تولید اکسیژن در فضای ریزگرانشی در مقوله جداسازی گاز از مایع است. در چنین شرایطی گازها به خودی خود بالا نمی‌آیند، بنابراین باید با دستگاه‌های خاص بالا کشیده شوند. محققان اکنون به جای سانتریفیوژ به سراغ استفاده از آهنربای نئودیمیوم رفته‌اند. آن‌ها این آهنرباها را درون مایع فرو کردند و برای اولین بار توانستند حباب‌ها را گردآوری کنند.

آزمایش موفقیت‌آمیز تولید اکسیژن با آهنربا

آن‌ها در واقع سازوکار جدید خود را در یک برج سقوط در برمن آلمان آزمایش کردند و موفق شدند تا با موفقیت حباب‌های گاز را به مدت 9.2 ثانیه از سطوح الکترودی جدا کنند. برج‌های سقوط با مکش هوا می‌توانند برای مدت کوتاهی شرایط ریزگرانشی به وجود بیاورند.

دکتر «کاتارینا برینکرت» از مرکز شیمی فناوری‌های فضایی و ریزگرانش دانشگاه وارویک می‌گوید: «تفکیک فاز موثر در محیط‌های کم‌جاذبه مانعی برای اکتشافات فضایی است و از زمان اولین پروازهای فضایی در دهه 1960 همه به آن واقف هستند.»

برینکرت حالا نتیجه گرفته که این روش می‌تواند کاربردهای زیادی برای آینده سیستم‌های تفکیک فاز داشته باشد و کمک شایانی به ماموریت‌های فضایی دراز مدت بکند. «هانسپیتر شاوب» از دانشگاه کلرادو بولدر در بیانیه‌ای درباره این دستاورد گفت: «پس از سال‌ها تحقیق آماری و محاسباتی، بالاخره توانستیم از این برج سقوط فوق‌العاده در آلمان استفاده کنیم تا نشان دهیم که این ایده در شرایط فضایی جاذبه صفر کار می‌کند.»

نتایج تحقیقات دانشمندان در مجله npj Microgravity از زیرمجموعه‌های مجله نیچر منتشر شده است.