بزرگنمایی:

پایگاه خبری نوید تربت: http://www.navidtorbat.ir

نوید تربت- حسن نیکنام: آقایان مسئول؛سهم مردمان این دیار از معدن طلای زرمهر بخش بایگ چه بوده است، حداقل سهم مردم این بخش از این ثروت خدادادی چه می باشد بویژه سهم دو روستای فدیهه و حصار که  یکی از امکانات طبیعی همجوارش دارد استفاده می شود و دیگری از آب رودخانه اش، آیا تامین می شود؟

حکایت غریبی است بر لب چشمه و تشنه جان دادن، مردمان منطقه تربت حیدریه سالهاست همجوار با کوهی از طلا زندگی میکنند اما کمتر نشانه ای در این منطقه از همجواری با معدن طلا (به لحاظ موقعیت هایی که بخودی خود اینگونه مواهب الهی نصیب مردمانش میکند)به چشم میخورد بطوریکه بر عکس هرچه به منطقه معدن طلای بایگ نزدیکتر میشویم کمبود امکانات بیشتر خودنمایی میکند.

چرایی اینکه چگونه مردمان این دیار نباید از همجواری با این مواهب الهی بهره لازم و کافی را ببرند مفصل است اما آنچه که میتوان بر آن تاکید نمود این است که تا کنون اراده ای از طرف مسئولین شهرستان برای احقاق حق در این ارتباط دیده نشده و یا دست کم نتیجه ای نداده است.

حال آنکه اوج ولخرجی صاحبان این معدن طلا اهدا چند بسته ارزاق عمومی در بین مردمان روستاهای همجوار معدن و نهایتا ساخت یک خانه بهداشت در یک روستاست.

آیا وقت آن نرسیده است تا مردم شریف منطقه تربت حیدریه که سالهاست در توزیع امکانات در استان و کشور مورد ظلم واقع شده اند (راه آهن- فرودگاه- مرکز استان- فولاد-دانشگاه و...) حداقل از مواهب الهی سرزمین آبا و اجدادیشان به درستی بهره مند گردند و قصه پر غصه «به نام تربت و به کام دیگران» را حداقل در این مورد به پایان ببریم.

 واگذاری برداشت بیش از 3 میلیون تن سنگ آهن به بهانه ساخت دو کارخانه فولاد(شرق کاوه -توسعه ملی) و استخراج و حمل آن به نقاط دیگر کشور درحالیکه از احداث دو کارخانه فولاد بیش ازیک دهه تنها شوره زاری به جا مانده نمونه عینی دیگر به نام تربت و به کام دیگران است، اگرچه نقش مشارکت های اجتماعی خود مردم این دیار را در این قصور نمیتوان نادیده گرفت اما انگشت اتهام اصلی به سمت مسئولین است که طی چند دهه با اغماض و یا عدم مدیریت صحیح  و در خوش بینانه ترین حالت با عدم پافشاری بر احقاق حق مردم باعث شده اند صاحبان این معدن و دیگر سرمایه گذاران تمام وکمال مصداق جمله به نام تربت و به کام دیگران را در اینجا پیاده کنند و حتی حاضرنباشند سهمی هرچند اندک در رفع معضلات این شهر هزار مشکل داشته باشند.

حالا شهرهزار مشکلی که بایستی به جمعیت چند صد هزار نفری جنوب خراسان خدمات ارائه بدهد، زوارش در رفته، نه بودجه های قطره چکانی دولت و نه در آمد کژدار مریض شهرداری نمیتواند رختی نو بر چهره اش بپوشاند بطوریکه از درآمدهای چند صد و یا چندهزار میلیاردی این صاحبان معادن و سرمایه  فقط روشنایی معبری نصیبش می شود.

 مجتمع فرهنگی سالیان درازی است ناتمام مانده و لنگ چند میلیارد اعتبار است و همچنان زخمی بر چهره شهر،نبود امکانات رفاهی و تفریحی، راههای مواصلاتی به خصوص در بخش ها پر خطر و ناایمن،مبلمان شهری افتضاح و...

ودر نهایت سرمایه هایی که از این دیار به شهرهای بزرگتر و حتی خارج از کشور سرازیر می شود داغی بر پیشانی این شهراست.