بزرگنمایی:

پایگاه خبری نوید تربت: http://www.navidtorbat.ir

نوید تربت- آیین نکوداشت استاد محمدرضا خسروی، حقوقدان، نویسنده و شاعر معاصر روز پنجشنبه 8 آبان، در تالار بزرگ کتابخانه ملی ایران برگزار شد. این مراسم با حضور جمعی از استادان دانشگاه، شاعران، پژوهشگران و علاقه‌مندان ادب فارسی و به همت انجمن ادبی غزلستان و با همکاری پژوهشکده حقوق و قانون ایران برگزار شد.

به گزارش نوید تربت به نقل از خبرگزاری شعر ایران- تارنا، در این نشست که با دبیری علمی فرشته خدابنده (مدیر انجمن ادبی غزلستان) و اجرای رضا رفیع(همشهریهای تربتی استاد) برگزار شد، سخنرانان و چهره‌های فرهنگی، ابعاد گوناگون شخصیت و آثار استاد خسروی را مورد بررسی و ستایش قرار دادند.

در بخش سخنرانی‌های تخصصی، استادان نام‌آشنایی همچون دکتر محمود فتوحی، دکتر ابراهیم‌بای سلامی و دکتر علی آبان به تبیین نقش استاد خسروی در پیوند میان دانش حقوق و زبان فارسی پرداختند.در ادامه، بخش شعرخوانی با حضور بهمن صباغ‌زاده، علی‌اکبر عباسی، ایمان میرآقایی و شهرزاد ابراهیمی برگزار شد که با استقبال پرشور حاضران همراه بود.

اجرای موسیقی استاد کیوان ساکت با نوای سه‌تار و نمایش مستند «واژه و قانون» درباره زندگی و اندیشه‌های استاد خسروی، از دیگر بخش‌های برجسته این مراسم بود. در پایان، با اهدای لوح سپاس و تندیس نکوداشت، از سال‌ها تلاش علمی و فرهنگی استاد خسروی تجلیل شد و حاضران با تشویق ممتد، احترام خود را به این چهره ماندگار ابراز داشتند.

به گزارش نوید تربت،استاد محمدرضا خسروی در پنجم خردادماه 1322 در روستای سهل آباد، از آبادیهای بخش زاوه تربت حیدریه ( که اکنون شهرستانی مستقل شده) چشم به جهان گشود،پدرش شیخ ذبیح اله معروف به ناصح الشعرا بود که در انواع شعر بویژه قصیده دستی داشت توانا و روان . جد پدری وی نیز شاعر بود و به فخر الشعرا معروف بود، با آخوند ملا علی محمد خسروی معاصر بود و معاشر با مرحوم آخوند ملا عباس تربتی که او در سهل آباد می زیست و این در "کاریزک ناگهانی" و او به شعر نامبردار بود و این به زهد و وارستگی .

محمدرضا خسروی در شغل اصلی خود یعنی قضاوت،تمام سمتهای قضایی را از سالهای 1351 به بعد تجربه کرده است یعنی که دادیاری،دادرسی،بازپرسی،ریاست دادگاه و مستشاری را دیده است و اکنون به عنوان قاضی دیوان عالی کشور در تهران مشغول به کار است. وی در همان حال در فاصله سالهای 1376 تا 1382 به مدت شش سال سردبیری مجله حقوقی دادگستری را برعهده داشته است ،همچنان که در سالهای خدمت در خراسان سردبیری فصلنامه ادبی پاژ در طول سالهای 69 تا 73 با او بوده است و جز این با سرودن شعر و نوشتن مقاله و نقد و نظر با مجله های آینده ، آدینه ، زمان ، فردوسی ، بامشاد ، خوشه ، گلچرخ ، خاوران ، قضاوت و دستاورد و روزنامه های کیهان فرهنگی، همشهری، خراسان، قدس، اطلاعات و دنیای حقوق و بسیار نشریات دیگر همکاری داشته است و هم در کنار همه اینها به عنوان مولف از همکاران دایره المعارف بزرگ اسلامی نیز به شمار می آید.

وقتی نخستین دفتر شعر او با نام ( بی چتر زیر باران) در سال 1382 از سوی انتشارات زمستان منتشر شد، محمدرضا شفیعی کدکنی( عزیز مصر ادب ) با ردیف قرار دادن نام مجموعه، غزلی را سروده و به  محمدرضا خسروی پیشکش فرموده اند. آن غزل این است:

خوش راه می سپاری،  بی چتر زیر باران

اندیشه چه داری ، بی چتر زیرباران

خوش لحظه ای ست آری ، آن لحظه یی که در آن

یک دم نفس بر آری،  بی چتر زیر باران

صد گونه نقش جاریست ، از  جوی جست وجویت

بر جاده می نگاری بی جتر زیر باران

تنهائی ات چه زیباست،  همچون درفش لاله

بشکوه وکوهساری ، بی چتر زیر باران

ای رهرو کویری ، تنها به این دلیری

خوش راه می سپاری ، بی چتر زیر باران

چون شبدر سفیدی ، بر رسته پای تاسر

ایمان ورستگاری ، بی چتر زیر باران

خاموش وتنگ،  میدان حیف است چون تو مردی

دراوج بی قراری ، بی چتر زیر باران

شادیت بی کران باد، ای ارغوان تنها

دل پر امید واری ، بی چتر زیر باران